In Silo vieren we de verscheidenheid. Maar dat was en is niet altijd een gemakkelijke weg. Want verschillende overtuigingen kunnen ook haaks op elkaar staan. Zo hebben wij in de afgelopen jaren en decennia ook geworsteld met de verscheidenheid en de reikwijdte daarvan.
Inmiddels huldigen wij overtuigingen die niet altijd zo geweest zijn.
• Zo staat het avondmaal open voor ieder met ons de tafel van brood en wijn wil delen en zo op de uitnodiging van Jezus wil ingaan.
• Zo erkennen wij ook de doop van hen die als kind gedoopt zijn en die zich met hun belijdenis deze doop later alsnog hebben toegeëigend.
• Zo vormt het vrouw-zijn geen enkele belemmering voor welke taak, ambt, rol of functie binnen of namens de gemeente. Hetzelfde geldt voor zusters en broeders die zich aangetrokken voelen tot mensen van hetzelfde geslacht. Ook geldt dit voor hen wiens huwelijk op de klippen liep, die gescheiden zijn en soms een nieuwe relatie zijn begonnen.
Zoekend en tastend, biddend en vastend
Maar verscheidenheid is niet altijd makkelijk. Het brengt soms ook onbegrip, moeite en pijn. Die zijn op te brengen, zolang we het eens zijn over wat die verscheidenheid overstijgt: de onvoorwaardelijke liefde van Christus voor elk van ons. Die waarde markeert ook de grenzen van de verscheidenheid. Waar die grens in concrete gevallen ligt? Daar waar het de draagkracht van de gemeente te boven gaat. En dat moeten we in elke concrete situatie zoekend en tastend, biddend en vastend, vaststellen. Zo ervaren we de verscheidenheid als een mixed blessing: iets dat weliswaar gemengde gevoelens kan oproepen, maar waar uiteindelijk toch een zegen uit voortkomt.
Verder naar: Kerk met Stip
Verder naar: De vacature